Voorspel
Verslag van Florian
De enorme stationshal gonsde van de zich haastig voortbewegende mensen. Ik leunde tegen de balustrade van het gangpad op de eerste etage en nam de bedrijvigheid beneden in me op. Midden in de hal stonden vier jongens van ongeveer mijn eigen leeftijd, begin twintig. Ze droegen strakke, modieuze kleding die schreeuwde om aandacht, en hun houding straalde zelfverzekerdheid uit. Hun stemmen klonken luid terwijl ze vrolijk lachend met elkaar converseerden. Na een tijdje dwaalden mijn ogen af naar links waar een andere jongen stond. Deze was ongeveer achttien jaar oud, slank maar met een vleugje gespierdheid. Zijn licht krullende blonde haar viel nonchalant over zijn voorhoofd, terwijl hij zijn blik onafgebroken richtte op de groep jongens beneden in de hal. Nieuwsgierig en geamuseerd deed ik een stap naar voren en sprak de jongen aan: "Weet je wel dat het onfatsoenlijk is om zo naar andere mensen te staren?"
Hij kreeg meteen een kleur. “Wat? Eh… hoe kom je daarbij? Nee hoor, ik sta gewoon op mijn trein te wachten.”
“O, en waarom schrik je dan zo?”
“Ik was gewoon wat in gedachten…” Hij herstelde zich, rechtte zijn schouders en zei: “Trouwens, waar bemoei jij je eigenlijk mee?”
Ondanks zijn luxe en smaakvolle kleding verraadde zijn accent hem overduidelijk als een jongen van Buiten. Als Stadsjongen was ik maatschappelijk ver boven hem verheven. Met een duivels genoegen besloot ik om dat nog wat extra aan te dikken. Ik haalde mijn politiepenning tevoorschijn en liet die aan de jongen zien.
“Het mijn plicht als politieagent om ervoor te zorgen dat iedereen zich netjes gedraagt in de openbare ruimte. En om op te treden tegen mensen die zich misdragen, bijvoorbeeld door anderen met hun ogen uit te kleden.”
“Dat deed ik helemaal niet. Hoe kom je daarbij?”
“Ik heb een oog voor dat soort dingen. Mooie jongens die naar mooie jongens staren.”
Hij knipperde met zijn ogen. “Wat? O… eh… maar….”
Ik schoot in de lach. “Laat jij je altijd zo makkelijk op de kast jagen?”
“Nou ja, als iemand je een politiepenning laat zien… Is die wel echt?”
Ik liet hem de penning nog een keer zien en hij bekeek het ding aandachtig. “Volkomen echt” zei ik, “dat verzeker ik je. Ik ben wel nog in opleiding: derdejaars officiers academie met een deel van de week praktijkstage. Maar wees gerust, ik ben nu niet in functie.”
“O, eh, oké.” Hij ontspande zich en er verscheen een lachje op zijn gezicht. “Je hebt eigenlijk wel gelijk”, zei hij, met zijn duim naar beneden wijzend. “Ze zijn inderdaad mooi.”
“Ze zijn niet de enigen.”
“Inderdaad”, zei hij. “Jij bent ook wel iemand die ik met mijn ogen zou willen uitkleden.”
“Ongepaste opmerkingen tegen een agent? Ik waarschuw je, dat kan riskant zijn. Ik ben misschien niet in functie maar ben wel bevoegd om op te treden als dat nodig is.”
“Hoezo, wat had je gedacht eraan te doen?”
“Wat denk je zelf?”
“Moet ik nu bang worden?”
“Nou, je boft dat ik in een goeie bui ben. Ik zal mijn ranselplankje nog even in mijn tas laten – voorlopig.” Lachend stak ik mijn hand naar hem uit. “Ik ben Florian. Ik stond hier net als jij op mijn trein te wachten. Waar ga jij naar toe?”
“Nieuw Rotterdam. Ik ben Toby.” Hartelijk schudde hij mijn hand.
“Nieuw Rotterdam? Dat is toevallig, daar ga ik ook heen. Zullen we samen reizen?”
“Ik eh, ik heb alleen maar een derdeklas kaartje.”
“Geen probleem. Als overheidsdienaar reis ik altijd eerste klas. Je kunt mee in mijn cabine. Daar is meer dan genoeg plaats voor twee.”
“Echt?”
“Echt. Kom maar mee.”
****
De treincoupé ademde luxe. Gepolijst hout, donkergroen fluweel, sfeervolle verlichting. In de hoek een groot tweepersoonsbed, de lakens gladgestreken en zijdeachtig. Naast het bed een zithoek met een eikenhouten tafel en twee fauteuils die moeiteloos uitnodigden om neer te ploffen. De koelkast was gevuld met wijn, vers fruit en hapjes die ondenkbaar waren voor iemand van Buiten. Een stukje paradijs op rails, afgesloten van de wereld daarbuiten.
Toby liet zich voorzichtig in een van de grote fauteuils zakken. Ik haalde twee biertjes uit de koelkast, overhandigde hem er één en ging tegenover hem zitten.
“Waarvoor was jij in Zürich?”, vroeg ik.
“O, niks bijzonders. Wat bankzaken regelen voor mijn werk”, zei hij een beetje vaag. “En jij?”
“Een trainingsweekend van de politieschool.”
“Daarvoor moest je helemaal naar Zürich?”
“Ja. Het ging over samenwerking tussen Steden in de bestrijding van criminaliteit.”
“Gaan jullie meer met elkaar samenwerken?”
“Ja.”
“Hoe dan? Wat gaan jullie dan doen?”
“Daar mag ik niks over zeggen.”
“Doe niet zo flauw.“
“Nee, ik meen het. Stadsgeheim.” Ik deed mijn wijsvinger voor mijn mond.
“O. Nou, oké dan.” Hij haalde zijn schouders op en keek om zich heen. “Reizen jullie altijd zo bij de politie? Of is dat ook een Stadsgeheim?”
“Het is geen Stadsgeheim dat mensen die voor de overheid werken wat voorrechten hebben”, zei ik achteloos. Ik aarzelde even en vroeg voorzichtig: “Jij komt van Buiten hè? Dat hoor ik aan je accent.”
“Ja, dat klopt…. Sorry.”
“Daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen?”
“Nou, ik bedoel, ik weet dat dit soort comfort niet is bedoeld voor mensen zoals ik.”
“Ik heb je toch zelf uitgenodigd? Of ben je soms bang dat je nu een pak slaag krijgt omdat je illegaal eerste klas reist?”
Hij schoot in de lach. “Dat zou nogal wat opzien baren, denk je ook niet? Midden in een volle trein.”
Niemand hoort ons hier,” zei ik achteloos. “Geluiddicht.”
Toby keek op. “Serieus?”
“Serieus.” Ik leunde iets naar voren. “Dus als ik jou was, zou ik maar oppassen.”
Hij keek me uitdagend aan. “Goh, wat word ik nu nerveus. Ik denk dat ik straks even in een hoekje bang ga zitten zijn.”
De trein kwam langzaam in beweging. Het perron gleed voorbij en maakte plaats voor de majestueuze bouwwerken van het oude Zürich. De komende avond en nacht hadden wij het rijk alleen in ons eigen paleisje.
“Jullie doen dat echt hè?” zei Toby na een tijdje. “Een pak slaag uitdelen als iemand zich heeft misdragen.”
“Alleen bij jongens en jongemannen in de tuchtbare leeftijd”, antwoordde ik.
“En wat is de tuchtbare leeftijd?”
“Zeventien tot vijfendertig jaar. Daar val jij dus ook onder.”
“Jij ook.”
“Oppassen jij.”
“Volgens mij heb jij dat nog nooit gedaan, iemand een pak slaag geven.”
“Klopt. Ik zei al dat ik nog in opleiding ben.” Ik pauzeerde even en liet er toen dreigend op volgen: “Maar voor alles is een eerste keer.”
Een broeierige spanning begon de ruimte tussen ons te vullen. Een tijdje lang zaten we elkaar onderzoekend, aftastend, aan te kijken. Buiten trok het glooiende landschap voorbij. In de verte strekten zich majestueuze heuvels uit, met bossen die zich uitstrekten tot aan de horizon. Het was Toby die het gesprek hervatte. “Dat is toch nog niet zo heel lang, dat de politie lijfstraffen mag toepassen bij mannelijke arrestanten?”
“Een paar jaar”, antwoordde ik. “Het is ingevoerd als onderdeel van een pakket maatregelen om de veiligheid in de Steden te verhogen. Er waren in die tijd veel incidenten met klein geboefte en oproerkraaiers van…. eh….”
“Van Buiten”, vulde Toby aan. “Waar de mensen vaak nauwelijks een cent te makken hebben. Dan moet je soms gekke dingen doen als je wat te eten wil krijgen.”
“Ja, dat weet ik wel”, reageerde ik ongemakkelijk. “Maar het liep gewoon uit de hand. Mensen voelden zich niet veilig meer op straat. Dat is veel beter geworden sinds we meer bevoegdheden hebben om op te treden.”
“Beter voor mensen uit de Stad ja.”
Dit gesprek ging een kant uit die ik helemaal niet wilde. Het was niet mijn bedoeling om een politieke discussie te starten met deze jongen. Ik had eigenlijk heel andere plannen met hem, maar die laatste opmerking kon ik niet onbeantwoord laten.
“Ja, die verhalen dat Buitenlui in armoede moeten leven kennen we zo onderhand wel. Maar weet je, iedereen heeft de kans om zelf iets van zijn leven te maken. En aan jouw kleding te zien heb jij het best aardig voor elkaar.”
“Ik heb zo mijn manieren gevonden om in mijn onderhoud te voorzien”, zei Toby geheimzinnig. Maar gelukkig had hij blijkbaar ook geen zin om al te lang bij onze verschillen stil te staan. “Hoe gaat dat eigenlijk, als jullie zo’n gast een pak slaag geven? Zijn daar nog regels voor?”
“Nou, het gebeurt altijd op het naakte achterwerk. Aan de ene kant is dat het veiligst: je kan iemand behoorlijk hard op zijn kont slaan zonder het risico om hem te verwonden. Aan de andere kant is het ook wel extra vernederend voor de arrestant, vooral omdat zijn broek ervoor omlaag moet. Dat vernederen doen we heel bewust. De straf is bedoeld om die jongen zijn plaats te wijzen.”
Toby zette zijn biertje neer en leunde achterover. “Lijkt me wel een gedoetje om die broek van zijn kont te krijgen.”
“Als hij weet wat goed voor hem is dan doet ie zelf zijn broek omlaag. Anders moeten we de broek misschien van zijn kont scheuren en gaat hij daarna met een rood geslagen blote kont over straat mee naar het bureau.”
“Dat zou ik wel eens willen zien”, zei Toby grinnikend. Hij pauzeerde even en kneep zijn ogen samen. “Je moet wel een perverse geest hebben om dat soort straffen te bedenken.”
“Het is minder nieuw dan je denkt,” antwoordde ik luchtig.
Hij verschoof in zijn stoel, zijn hand even onder zijn achterwerk. “Dus… hoe werkt dat precies?”
Op neutrale toon gaf ik antwoord: “Als een jongen zich tegen zijn afstraffing verzet dan moet één agent hem vasthouden en tegen de grond duwen, terwijl een ander zijn broek aan flarden scheurt.”
“Wat zullen jullie dat vreselijk vinden om te doen.”
“Niet echt.” Ik pauzeerde even en vervolgde toen: “Er zijn natuurlijk ook situaties waarin het er ordelijker aan toe gaat.”
“Ordelijker?”
“Ja. Bijvoorbeeld wanneer de straf door de rechter is opgelegd als sanctie, meestal in aanvulling op een vrijheidsstraf.”
“En hoe gaat dat dan, zo’n ordelijk pak slaag?”
“De jongen laat zijn broek zakken en buigt zich over een tafel, stoel of een speciale strafbok. Of hij gaat op zijn buik op een bed liggen.” Ik wees op het ledikant achter me. “Een bed zoals dat daar.”
Toby liet zijn blik over het bed glijden alsof hij probeerde om zich er een voorstelling van te maken. Langzaam zei hij: “En dan slaan jullie er dus ordelijk op los. Met een ranselplankje?”
“Ja, dat hoort tegenwoordig bij de standaarduitrusting van een politieagent. Ik heb er een bij me, als het je interesseert. Maar het kan ook met een karwats. Of een broekriem.”
Ik wreef over de gesp van mijn riem en hield mijn ogen gericht op de jongen tegenover mij. Hij zat nog steeds achterovergeleund en legde zijn hand tussen zijn benen, vlak onder zijn kruis. Waar stuurde hij op aan? Probeerde hij wat uit te lokken of ging mijn eigen fantasie met me aan de haal? Ik besloot het erop te wagen en ging dieper in op het onderwerp.
“Vroeger was er ook een methode die zich meer leende voor als het allemaal wat persoonlijker was, intiemer.”
“Intiem? Een pak slaag?”
“Dat kan het best zijn. Bijvoorbeeld als je een pak slaag moet geven aan een jongen waar je heel erg op bent gesteld. Maar het zou nogal ongepast zijn om die methode bij een arrestant te gebruiken.”
“Je maakt me nieuwsgierig. Wat was dat voor methode? En waarom is die niet geschikt voor arrestanten?”
“Ze noemden het ‘over de knie’. Een opvoeder zat daarbij op een bank, stoel, of wat dan ook. De jongen moest zijn broek laten zakken en met zijn blote billen omhoog over de schoot van zijn opvoeder gaan liggen.”
Ik nam een slok van mijn bier en probeerde zijn reactie te peilen. Langzaam vervolgde ik: “Dat is best intiem. Zeker als je geen instrument gebruikt maar gewoon je blote hand. Je zou zelfs kunnen zeggen dat een pak slaag dan een uiting van liefde wordt.”
Toby keek me spottend aan. “Met je blote hand op zijn blote billen. Ja, dan kan je een jongen intiem afranselen. Heel liefdevol.”
“Steek je nu de draak met me?”
“Helemaal niet. Ik neem dat heel serieus. Een intiem pak slaag door een stoere agent. Dat zie ik helemaal voor me - als ik genoeg gedronken heb.” Hij zette zijn biertje weer aan zijn lippen.
Ik liep naar het raam en trok het gordijn dicht. “Zo, nu hebben we echt privacy.”
“Dat hebben we wel nodig, ja,” zei hij, zijn toon nog licht, maar zijn blik iets bedachtzamer. “Vooral als jij doorgaat over dieintiemeopvoedmethoden.”
Ik liet me tegen de wand zakken en sloeg mijn armen over elkaar. “Je klinkt nieuwsgierig.”
“Misschien.” Hij hield zijn hoofd schuin en wreef nonchalant over zijn achterwerk. “Gewoon hypothetisch - hoe zou zoiets werken bij een jongen van, zeg maar, achttien?”
Ik hield mijn blik op hem gericht. Hij had iets uitdagends in zijn houding, een prikkelende branie die vroeg om een reactie. Ik liet de stilte even hangen voordat ik antwoordde. “Dat zou je zelf moeten ervaren.”
“O ja?” Zijn mondhoek trok lichtjes omhoog.
“O ja.”
Toby bleef zitten, wachtte af. Hij wilde dat ik de eerste stap zette.
Ik duwde me van de wand af en stak een hand naar hem uit. “Opstaan.”
Zijn blik flitste kort naar mijn hand, toen naar mijn gezicht. Een fractie te lang, alsof hij zich afvroeg hoe serieus ik was.
Toen pakte hij mijn hand en stond langzaam op. “En nu?” vroeg hij, schijnbaar achteloos, maar ik zag hoe hij me observeerde.
“Nu…” Ik liet mijn vingers kort over zijn pols glijden voordat ik hem losliet. “Nu gaan we kijken hoe goed jij gezag begrijpt.”
Zijn lach was zacht, zijn ademhaling iets hoorbaarder. “Ik ben benieuwd.”
“Broek omlaag.”
“Echt?”
“Echt.”
Langzaam begon hij de knoopjes van zijn broek los te maken, terwijl hij aftastend naar me bleef kijken. Hij schoof zijn broek omlaag tot zijn knieën en zijn onderbroek er meteen achteraan. Zo bleef hij staan, het hoofd nu deemoedig gebogen. Zijn ontblote piemel verraadde dat het gebeuren hem niet onberoerd liet.
“Liggen!”, zei ik, wijzend op het bed.
Hij gehoorzaamde. Mijn god, wat een prachtig achterwerk had die jongen. Twee strakke, gladde jongensbillen met een perfect gevormde spleet er tussenin. Ik ging naast hem op het bed zitten en schoof zijn shirtje tot halverwege zijn rug omhoog. Even nam ik de tijd om het schouwspel van deze halfnaakte, aan mij onderworpen adonis te bewonderen. Toen begon ik hem zachtjes te slaan, rustig, met tussenpozen, afwisselend van de ene bil op de andere.
Al snel begon hij zwaar te ademen en kreunde hij zachtjes. Dat werd nog intenser toen ik met mijn hand tussen zijn benen tastte en zijn opgezwollen jongensdeel bevoelde. Daarna gaf ik hem weer een aantal klappen waarbij ik de intensiteit langzaam opvoerde.
Met gesmoorde stem vroeg Toby: “Oom agent, wilt u daar alstublieft mee ophouden? Het jeukt een beetje.”
Dat kwam hem op een paar stevige tikken te staan, en die kwamen goed aan. Hij bewoog zijn rechterhand naar zijn billen. “Fuck.”
“Was dat een uitnodiging?”
“Misschien.”
“Jij hebt wel lef hè?”
“Ja.”
“Nou, dan ga ik je maar eens wat manieren bijbrengen. Wat je net hebt gehad was alleen maar een opwarmer. Ik ga je er nu echt van langs geven want ik geloof dat jij een heel stevig pak rammel nodig hebt.”
“Misschien wel, oom agent.”
Dat was de enige aanmoediging die ik nog nodig had. Ik deelde een serie fikse klappen uit op zijn achterwerk, hard genoeg om hem zijn plaats tegenover mij duidelijk te maken. Hij onderging het gelaten terwijl mijn handen luid kletsend op zijn goddelijke zitvlak bleven neerdalen. Ik hoopte maar dat de wanden van onze coupé echt zo goed waren geïsoleerd als mij was verteld.
Na een tijdje, ik weet niet eens meer hoe lang, hadden zijn billen een prachtig mooie egaal rode kleur gekregen. Ik besloot dat hij genoeg had gehad. Voorzichtig streek ik met mijn hand over zijn achterwerk waarbij ik genoot van de heerlijk warme gloed die mijn tuchtiging had veroorzaakt. Bijna vanzelf zakte mijn hand tussen zijn benen en beroerde zijn nog steeds aanzienlijke geslachtdeel. Toby zuchtte zachtjes terwijl zijn handen zich vastklampten in een van de kussens.
Met allebei mijn handen begon ik zachtjes zijn rug te strelen en te masseren. De knaap leek nu in extase te raken. Ik schoof zijn shirt verder omhoog tot zijn schouders en masseerde ook de bovenkant van zijn rug.
Zachtjes zei ik: “trek je shirt uit.”
Dat deed hij. Mijn god, wat een prachtige schouders, wat een armen, wat een crimineel mooi lijf. Ik trok zijn broek en slip omlaag, deed zijn schoenen uit en verwijderde alle resterende kleding. Hij lag nu volledig naakt uitgestrekt voor me op het bed. Ik kon het niet laten en begon hem weer te slaan. Langzaam voerde ik het tempo en de intensiteit van de klappen weer op. Het leek hem nauwelijks meer te deren. Hij was nu zo in vervoering dat ik alles met hem kon doen wat ik maar wilde.
Opnieuw masseerden mijn handen zijn rug en billen om vervolgens door te gaan langs zijn benen, met een vluchtige aanraking van wat daartussenin zat, verder naar beneden over zijn voeten, en dan terug naar boven via de zijkant van zijn lichaam naar zijn armen. De spieren in zijn bovenarmen voelden heerlijk aan. Alles aan hem was perfect. Ik streek over zijn nek en hoofd, kuste zijn wangen en blonde krullen.
“Ga op je rug liggen”, fluisterde ik zachtjes in zijn oor.
Zijn pik kwam trots en trillend overeind toen hij zich omdraaide. Hij kreeg een flinke tik op zijn hand toen die zich zonder mijn toestemming naar zijn jongensdeel toe bewoog.
“Handen naast je op de matras”, zei ik.
Met tegenzin gehoorzaamde hij.
Ik begon hem nu zachtjes te strelen over zijn gezicht, zijn nek, zijn gladde torso en weer over die verrukkelijke, licht gespierde armen. Langzaam omlaag naar zijn benen, helemaal naar beneden tot onder zijn voeten, terug naar boven.
Toby lag nu zwaar te hijgen. “Florian, wil je me alsjeblieft aftrekken? Alsjeblieft, ik houd het niet meer.”
Zweetdruppeltjes liepen langs zijn gezicht. Hij drukte zijn handen stevig in de matras om te voorkomen dat ze de klus zouden klaren die ik voor mezelf had bedacht. Dit was het meest aandoenlijke schouwspel dat ik ooit had gezien.
Ik besloot hem niet langer te sarren, nam zijn pik in mijn hand en begon hem zachtjes te masseren. Van mijn plan om hem langzaam tot een orgasme te brengen kwam echter weinig terecht. Na een paar korte trekken schokte zijn lichaam en spoot het sperma in krachtige stralen naar boven om vervolgens op zijn lelieblanke huid neer te dalen.
Volkomen uitgeteld lag hij zachtjes na te hijgen. Ik pakte een handdoekje uit mijn tas en veegde het sperma van zijn lichaam. Daarna ging ik naast hem liggen en streelde hem door zijn haar.
Hij keek me intens dankbaar aan. “Je mag nu wel doen waarvoor ik je net heb uitgenodigd”, zei hij.
“Wat bedoel je?”
“Nou, die uitnodiging toen je bezig was om me te slaan.”
“O, eh, ik maakte een geintje hoor, dat snapte je toch wel? Ik was niet echt van plan om je te gaan neuken.”
“Maar het mag wel”, drong Toby aan. “Ik wil het graag.”
Ik kuste hem teder op zijn mond. “Dat vind ik heel lief aangeboden, echt waar. Maar neuken is voor mij iets heel speciaals. Het zal je misschien verbazen maar ik heb dat nog nooit gedaan. Ik wil dat bewaren voor een bijzondere gelegenheid. Als ik heel close ben met een jongen en we besluiten ons leven met elkaar te delen. Neuken is dan de bezegeling van onze verbondenheid.”
“O. Eh, ja, dan eh… Dan wil je dat dus nu niet. Sorry, ik had er niet over moeten beginnen.”
“Maak je niet druk. Ik vind jou ontzettend leuk. Maar we hebben elkaar pas vanavond voor het eerst ontmoet en ik ken je eigenlijk helemaal niet.”
“Nee, dat klopt. Je kent me inderdaad niet. Ik begrijp het.”
“Ik zou je wel heel graag willen leren kennen.”
“Ik jou ook. Dat zou ik heel fijn vinden, als het mogelijk zou zijn.”
“Je vindt het vast raar van me dat ik daar zo’n ding van maak, een partijtje neuken.”
“Nee, helemaal niet. Ik vind het idee eigenlijk wel romantisch.” Hij vlijde zich tegen me aan en legde zijn hoofd op mijn schouder. Van slapen kwam de eerste paar uur niet veel terecht. We praatten over van alles en nog wat en konden het niet laten om aan elkaar te zitten, elkaar te kussen en elkaars geur op te snuiven. Toen ik zijn billen aanraakte merkte ik dat die inmiddels aardig waren afgekoeld en dat was ook te zien in zijn ogen, die me net als eerder die avond uitdagend aankeken.
“Wat zouden ze er bij de politie van vinden als ze ons zo samen zouden zien?”, vroeg hij op plagerige toon. “Zouden ze het niet heel onverantwoordelijk van je vinden om zo maar met een jongen tussen de lakens te kruipen waar je helemaal niks vanaf weet?”
“Zeg eens, solliciteer jij soms weer naar een pak slaag?”
“Nee, dat wil je niet aandoen. Je ziet er een beetje moe uit. Best begrijpelijk, op jouw leeftijd.”
Zonder waarschuwing kietelde ik hem vol in zijn blote buik. Hij gilde het uit, een veel heftigere reactie dan die hij eerder vanavond op de klappen had getoond.
“Zo, kan je daar niet tegen?”, zei ik met een sadistisch genoegen. “Dat is goed om te weten.”
“Nee, ik kan echt niet tegen kietelen”, hijgde hij. “Geef me dan maar liever een pak slaag.”
“Daar beslis jij niet over. Als ik zin heb om jou te kietelen dan doe ik dat. Dus ik zou me maar heel netjes gedragen en mij niet meer provoceren.”
Hij zette zijn meest onderdanige blik op. “Nou oom agent, dan zal ik proberen om me verder netjes te gedragen als u dat echt wilt.”
Ik kietelde hem weer en hij stak in een afwerend gebaar zijn handen naar voren. “Oké, oké, ik geef me over.”
Ik lachte, draaide op mijn rug en keek naar het plafond. “Mijn vader zou waarschijnlijk wel zijn wenkbrauwen fronsen als hij dit zou weten”, zei ik. “Die is een beetje behoudend in dat soort dingen. Hij zit trouwens ook bij de politie.”
“Echt waar?”
“Ja. Hij houdt zich bezig met de bestrijding van geweld door criminele bendes.”
“Is dat een familiebedrijf bij jullie, de politie?”
Ik streelde hem over zijn hals. “Je zou het bijna denken, hè? Maar verder lijken hij en ik helemaal niet op elkaar.”
“En hij keurt het af als jij met vreemde jongens naar bed gaat?”
“Nou, afkeuren is een groot woord. Ik denk meer dat hij bang is dat ik mezelf in de nesten werk. Eigenlijk is hij gewoon overdreven bezorgd over mij. Dat is soms nogal vermoeiend.”
“Zoiets moet je niet zeggen. Hij geeft om je. Dat is fijn.”
Ik keek hem geamuseerd aan. “Nou zeg, zo’n reactie had ik van jou helemaal niet verwacht.”
“Het is toch zo?”
“Oké, daar heb je wel gelijk in.”
We bleven nog een tijdje door keuvelen tot we allebei de slaap voelden opkomen. Ik genoot toen mijn nieuwe maatje langzaam in mijn armen wegdommelde. Een perfect moment op een perfecte avond. Het leven had niet mooier kunnen zijn.
****
De trein naderde zijn eindbestemming en het landschap buiten ontwaakte langzaam in de ochtendzon. Uitgestrekte weiden gleden aan ons voorbij, onderbroken door kronkelende kanalen en slootjes die werden geflankeerd door rijen rietkragen en wilgenbomen.
“Dit is echt het meest uitgebreide en luxe ontbijt dat ik ooit heb gehad”, zei Toby. Zijn ogen volgden de keurig opgemaakte schalen met culinaire hoogstandjes, van versgebakken brood tot zalmfilet, van exotisch fruit tot geurende koffie. De jongen had moeite om zijn verbazing te verbergen terwijl hij de lekkernijen in zich opnam, en zijn vingers trilden lichtjes toen hij zichzelf een beker dampende koffie inschonk.
“Het is je van harte gegund”, zei ik. Het was fijn om hem zo te zien genieten.
Hij pakte een snee brood en aarzelde welke van de vier soorten exquise jam hij zou pakken. Ik schoof een sierlijke glazen pot met kersenjam naar hem toe. “Deze is echt goed. Uitsluitend vers geplukte kersen en geen rare toevoegingen.”
“Oké, dan pak ik die.” Hij begon driftig te smeren. “Gisteravond en vannacht, dat was echt super. Een hoogtepunt, in meer dan een opzicht.”
“En het voorspel? Vond je dat ook fijn?”
“O, dat had ik verdrongen.” Hij stak pruilerig zijn onderlip naar voren. “Dat voorspel van jou deed behoorlijk zeer, weet je.”
“Dat krijg je ervan als je me zo uitdaagt”, zei ik opgewekt. “Volgende keer toch maar een beetje meer respect tonen voor het gezag?”
Toby stopte met smeren en keek me aan. “Volgende keer? O… eh…”
“Ja natuurlijk. Ik wil je graag vaker zien. Wil jij dat dan niet?”
“Dat zou ik ook heel graag willen. Maar het kan niet. Jouw leven en mijn leven….” Hij gebaarde om zich heen. “Dat gaat echt niet samen. Ik bedoel, het was echt heel fijn vannacht, maar het moet bij deze ene keer blijven. Jij en ik kunnen niet met elkaar omgaan, dat snap je toch zelf ook wel?”
“Omdat ik een Stadsjongen ben en jij een Buitenjongen? Toby, dat is belachelijk. Ik bedoel, ik weet wel dat mensen er raar van zullen opkijken, maar wat kan ons dat schelen? Het is toch ons leven?”
“Florian, jij weet niks over mij.”
“Dan wil ik dat veranderen.”
Toby sloeg zijn ogen neer. “Dat kan niet.”
“Waarom niet?”
“Omdat je niet zou willen weten wie ik echt ben.”
“Waarom dan? Wat is er mis met jou?”
Zijn ogen weken van me weg, zijn vingers trokken een onzichtbaar patroon op de tafel. Zijn stem was nauwelijks hoorbaar. “Stel me alsjeblieft geen vragen die ik niet kan beantwoorden. En waarop jij het antwoord niet wilt weten.”
“Toby…” Mijn stem was zachter nu, voorzichtiger. “Ben je in moeilijkheden?”
Hij lachte kort, zonder humor. “Florian, je snapt het niet. Dit”, hij gebaarde tussen ons in, “dit kan niet. Als ze op jouw werk ontdekken dat je met mij omgaat, krijg jij problemen. Echte problemen. En ik wil niet dat jij…”
Hij brak af en haalde diep adem, alsof hij iets wilde inslikken. Toen zei hij vastberaden: “Dit moet bij één nacht blijven. We mogen elkaar hierna nooit meer zien.”
“Toby, dat kun je niet menen.”
“Je weet niet wie ik ben.” Hij keek me eindelijk weer aan, maar er lag iets hards in zijn blik, iets dat me bijna op afstand hield. “Je ziet me door een roze bril. Omdat gisteravond mooi was. Maar als je de waarheid zou kennen…” Zijn stem brak, en toen gebeurde het. Een enkele traan gleed langs zijn wang. Hij veegde hem niet weg.
Mijn borst kneep samen. Ik kon dit niet laten gebeuren.
Ik zakte op mijn knieën voor hem neer, zonder na te denken. Sloeg mijn armen om hem heen. Voelde hoe zijn lichaam zich eerst aanspande, alsof hij het tegen wilde houden, maar toen smolt hij tegen me aan. Zijn gezicht vond mijn schouder, zijn ademhaling onregelmatig tegen mijn hals.
“Het geeft niet,” fluisterde ik, terwijl ik mijn hand door zijn haar liet glijden. “Wat het ook is, het geeft niet.”
Hij zei niets. Maar hij hield me vast. En even was dat genoeg.
****
De gammele, afgebladderde tram naar het Buitengebied stond op het punt van vertrek. Ik pakte Toby’s gezicht aan twee kanten vast en deed, tegen beter weten in, nog een laatste poging. “Kan ik je echt niet op andere gedachten brengen?”
“Nee, echt niet”, zei Toby. “Het moet bij deze ene nacht blijven. Een mooie herinnering, zeker voor mij. Jij hebt me iets laten ervaren… iets geweldigs. Iets wat ik niet had verwacht ooit mee te maken.”
“Wat bedoel je daarmee?”
De vingers van zijn rechterhand gleden zachtjes over mijn wang, terwijl zijn andere hand op mijn heup rustte. Hij antwoordde: “Ik voelde me vannacht echt gelukkig. Die herinnering zal ik de rest van mijn leven koesteren. Dat heb jij me gegeven. Dank je wel daarvoor.”
Hij kuste me lang en intens op de mond. Daarna stapte hij met een glimlach naar achter, nam zijn bagage op en klom in de tram. Even later zette het voertuig zich krakend en piepend in beweging. Ik bleef de tram nakijken tot hij uit het zicht was verdwenen.
Met een gevoel van intens verdriet sjokte ik terug naar mijn comfortabele en welvarende Stadsleven.